Identiteit

Dit is bij uitstek een periode om je als pensionado volledig nutteloos te voelen. Zo ben je niet langer inzetbaar als gewaardeerde arbeidskracht in zijn derde levenshelft. In plaats van productief te zijn zorg je voor ongerustheid bij je kinderen, al ben je nog zo gezond en bevestig je dat iedere dag per app, skype of telefoon.

Op basis van je leeftijd ben je automatisch gedegradeerd tot een risicogroep. Wanneer je langer dan twee jaar geleden gepensioneerd bent, is het onmogelijk als vrijwilliger bij je oude zorginstelling te gaan werken. Andere taken vallen ook makkelijk weg: klussen bij je kinderen, oppassen op je kleinkinderen of familie bezoeken. Je kleinkinderen zie je alleen op een beeldschermpje tijdens het beeldbellen. Een goed alternatief wanneer ze in Canada wonen, een schrale troost wanneer ze een paar kilometer verderop leven. Ga je ‘ochtends naar het vroege bejaardenuurtje van de AH dan voelt dat als positieve discriminatie, al hoop je stiekem wel dat ze naar je legitimatie vragen.

Op onze leeftijd is de dood altijd dichterbij ook zonder het coronavirus. We gaan nu eenmaal ergens aan dood, maar nu is afscheid nemen extra beladen omdat begraven of cremeren alleen toegestaan is in zeer besloten kring. Die lange rij bij het condoleren of de nazit die uiteindelijk altijd gezellig wordt, vormt dan geen troost voor de nabestaanden. Nu ernstig ziek opgenomen worden of doodgaan aan andere oorzaken kan schuldgevoelens veroorzaken omdat je dan de plek inneemt van een coronapatiënt die daar gevoelsmatig meer recht op heeft.

Voor ons babyboomers liggen er in deze onzekere tijden volop kansen om van ons negatief imago af te komen en een nieuwe identiteit aan te nemen. Wij zijn niet langer de gefortuneerden, de verspillers, maar de ervaringsdeskundigen, de bouwers die de jongeren bij de hand nemen op weg naar een nieuwe samenleving. Wij hebben de vijftiger jaren meegemaakt, de opbouw van Nederland en van onze ouders geleerd hoe je vanuit het niets opnieuw kan beginnen. Wij weten dat uit een ramp iets moois kan ontstaan, hoe je individualisme om kan buigen naar samenwerken en hoe je voor elkaar kan zorgen zoals je dat vóór 2020 alleen in kleine dorpen nog deed. Wij weten dat in tijden van rampspoed humor en vriendschap gedijen. Wij nemen het voortouw bij het postcorona denken, ontwikkelen scenario’s voor een betere maatschappij en leren jongeren het kleine meer te waarderen. Globaliseren is uit, we gaan vanzelfsprekend op vakantie in eigen land en gaan niet meer voor elk medisch ongemak in de wachtkamer van onze huisarts zitten. Waarom nog backpacken in Australië of een stage volgen in Bali? Dat kan ook in eigen land of desnoods België.

Wij gepensioneerden zijn beschikbaar als coach op het traject van de herinrichting van onze maatschappij. Mits iemand ons helpt bij het maken van een passende website waarop we ons aan kunnen bieden. Verder start ik een actie om carnaval te verbieden, dat is nog gevaarlijker dan vuurwerk rondom oudjaar. En laten we accepteren dat dit ons is overkomen zonder de schuld te geven aan de marktkooplui op de beestenmarkten in China, aan de carnivoren, zelfs niet aan Trump. Laat al die deskundigen ook vaker zeggen dat ze het ook niet weten omdat je pas echt deskundig kan zijn wanneer je terugblikt op een ervaring. Niet wanneer je er midden in zit.

Gelukkig weten we ook dat je nooit alleen loopt zolang je maar afstand bewaart.

Peter Vrancken.

Gepensioneerd Gezondheidszorgpsycholoog